سئوال از خانم های فهمیده
آیا اگر زن با کمال عفت و نجابت در خانه خود بنشیند و زوج و همسری اختیار کند و بقاء نوع و تولید مثل و تربیت اولیه بشر را عهده دار شود و اولاد آورد و از فرزندان خود لذت برد و در پیری و شکستگی پرستار و دلجوی او باشند و اسباب سرگرمی و امیداواری او باشند بهتر وظیفه اختصاصی خود را انجام داده و خدمت بنوع نموده یا آن که در خارج زیر دست مرد کار مختصری را انجام دهد؟
هر خردمند منصفی حکم می کند که بایستی زن بکارهای اختصاصی خود مشغول شود وظیفه شناس گردد و بداند که وظیفه او چیست و موقعیت او کدام است و برای چه خلق شده و شرافت و فضیلت او در چیست . کسی که بداند باید بچه عملیاتی مشغول شود که رضایت خالق خود را تحصیل نماید هرگز پیرامون هوسهای کودکانه نمی گردد.
خانه نشینی زن و مهجور ماندن وی از امور سیاسی و اجتماعی نتیجه زبونی و پستی او نیست ، بلکه لازمه بقاء نوع و رعایت حال بشر و امور اجتماعی است و اگر بر خلاف این شد خلاف قانون تمدن و موجب اختلال نظام جامعه خواهد گردید.
اگر چه مرد در بسیاری از صفات و فعالیت بر زن برتری دارد ، لکن زن را نیز خصوصیاتی است که از آن جهت بر مرد برتری دارد.
قلب حساس پر عاطفه، بردبار، فداکار ، نوع دوست، نوع پرور، رقیق القلب، مدبر عالم زن را طوری خلقت فرموده که مشقت آبستنی، زائیدن، شیر دادن و تربیت بچه های نوزاد را تا مدت مدیدی بلکه در تمام ایام جوانی عهده دار باشد.
چنان چه بسیار دیده شده برای زن ممکن است در کارهای خصوصی مرد شرکت کند چنان چه در کشورهای خارجه زنان مشغول بعضی از امور سیاسی ،اقتصادی و اجتماعی شده اند و در مملکت خودمان در ایلات و دهنات زنها نوعاً با مردها در امور زراعتی شرکت می کنند و در شهر ها نیز بسیاری از زنهای بی شوهر عهده دار عائله و چند نفر بچه های بی پدر خود می باشند که علاوه بر پرستاری کودکان تامین معیشت آنها نیز بعهده اوست.
لکن هرگز میسر نیست مرد بچه آورد شیر بدهد ، بلکه می توان گفت پرستاری بچه نوزاد نیز از عهده وی خارج  است.از این جا معلوم می شود که قسمت مهم زندگانی بشر بعهده زن است پس چگونه می توان زن را حقیر و نا توان دانست توانائی فقط ببزرگی جثه و قوت بازو نیست توانائی در سنجش عمل است.
دانشمندانی که خواسته اند باسم آزادی زنان با مردان در کسب و کار و عمل و امور اجتماعی شریک گردانند بگمان این که خانه نشینی زن وی را از هر فضیلت و هنر و اخلاق نیک باز می دارد در اشتباهند ، آیا فکر نمی کنند زن با ضعف بنیه چگونه می شود با آن وظیفه سنگینی که بگردن اوست مشغول کسب و امر معاش نیز بشود و اگر خواهد در امور خارجی داخل شود امور داخلی او مختل می گردد؟
آیا اگر زن خودش متکفل تربیت اولاد نوزاد خود بشود و امور خانوادگی خود را تنظیم نماید بهتر است یا فرزند خود را بدست دایه یا کلفت بدهد و در ادارات کار کند و مقداری اجرت بگیرد و زیادتر از آن را خرج لباس و مد کند؟
چون البته دایه و کفلت دلش بحال بچه غیر نمی سوزد نتیجه این می شود که بچه در اثر بی تربیتی جسماً و روحاً ضعیف و ناتوان و بفساد اخلاق گرفتار خواهد شد.
ای خواهر گول اشخاص مغرض بی تجربه را نخور در خانه خود بنشین سعی کن که فرزندان تو در اثر تربیت نیکو از نوابغ عالم گردند.
اشتباه نشود نمی گویم زن از کار و کسب بالمره معاف است و باید تنبلی و تن پروری را شعار خود نماید ، تمام افراد بشر بلکه تمام موجودات بایستی مشغول کار باشند ،غرض این است که زن نخستین وظیفه او این است که بکارهای داخلی اختصاصی خود بپردازد پس از آن بکاری که منافی با عفت و تستر وی نباشد.
و زنهای دهاتی و ایلات که معمولاً در زراعت با شوهر های خود شرکت می کنند با زن های شهری بجهاتی فرق دارند.
اولا زن های دهاتی با لباس کرباس و چادر شب و سر و گردن بسته با کمال نجابت مشغول کارند و البته از زحمات آن ها قدردانی می کنیم لکن زن های شهری این طور نیستند اگر خواستند مشغول کار خارجی شوند عوض این که خدمت بمملکت و ملت کنند اول بلباس و تجملات خود می پردازند و ثروت ایران را در جیب بیگانگان می ریزند.
و ثانیاً اهل دهات مقید بترتیب منزل و تنظیم خانه و تجملات و خوراک های گوناگون نیستند ، غالباً خوراک آن ها نان جو و ماست و شیر و دروغ است پس محتاج بتنظیم منزل نیستند.
و ثالثاً بچه های دهاتی چون از همان کودکی در صحرا عقب گاو و گوسفند با سر و پای برهنه می دوند و بی تربیت بزرگ می شوند این است که وقتی بزرگ شدند بدرد همان کار می خورند، لکن اولاد شهری ها بایست برای کارهای بزرگ مثل سیاست ، ایالت ، تجارت، وکالت و امثال اینها تربیت شوند این است که از ابتداء کودکی مادر بایست از همه کار دست بکشد و اولاد صالح شایسته بار آورد.